Nga Ajn
Dita e 37-të e karantinës. 584 të infektuar, 21 vetëm sot. Sot pothuaj më është sosur durimi dhe nervat nuk më mbajnë më. Qeveria propozon që “gjendja e fatkeqësisë natyrore të shtyhet deri më 23 qershor” e me këtë vijojnë nenet e pezulluara të Kushtetutës që do të thotë humbje e të drejtave e lirive edhe për dy muaj kur tashmë kanë shkuar 6 javë dhe nisi e shtata me ne mbyllur. Nëse shtohen të infektuarit sistemi shëndetësor shkon në kolaps, nëse mbetemi me 20 raste në ditë, do na duhen vite që virusi të kryejë procesin. Numri i të varfërve po shtohet dhe mbyllja e gjatë i ka dhënë efektet e gjendjeve të vështira psikologjike. Do hapen biznese tek të cilat zor se do ketë klientë sepse klientët edhe sikur të kenë mundësi të blejnë ose marrin produktet nuk u lejohet të dalin pa marrë leje. Nuk e dimë se çfarë ka sens. Hapen dyqanet e këpucëve, por për t’i blerë duhet të marrësh leje pune ose pazari. Asnjëherë nuk mund ta dimë peshën e vendimeve. Kurrë më shumë se tani nuk mund ta dimë efektin e atyre që bëjmë apo nuk bëjmë. Si një pendë e hollë që papritur bëhet një mal i madh, çdo vendim e veprim i yni tashmë mund të marrë peshë të jashtëzakonshme. Ne nuk e dimë ku po shkon bota me kufij të mbyllur, qytetarë të mbyllur, biznese të mbyllura, e jetë të ndalura për kohë të pacaktuar. Për hir të sëmundjes që ka probabilitet të na sëmurë të tërëve kemi lënë mënjanë 10 mijë të sëmurë kronikë. Jeta nuk është një gramafon që nis e ndalet me një prekje. Asgjë tjetër veç tij e smartfonëve nuk e nis e ndalet me një prekje. Çdo gjë tjetër ka një proces që ndiqet hap pas hapi dhe ku secili shërben si hallkë që nuk mund të anashkalohet. Nëse ne duam të bëjmë nuk mund të ndezim sobën sot, të vëmë xhezven, javën e ardhshme të hedhim sheqerin, muajin tjetër e filxhanin ta marrim në qershor. Nuk e dimë ku po shkon bota. Ne kemi mbetur këtu për nuk dimë se sa./revistawho.com
