Ermal Meta ka bërë së fundmi një rrëfim të rrallë. Ai dhe partnerja e tij Chiara kanë adoptuar dy vajza nga një jetimore në Shqipëri.
Unë dhe partnerja ime Chiara së shpejti do të kemi me vete dy vajzat tona të tjera, të cilat deri më tani kanë qenë në një jetimore në Shqipëri. I takuam kur ishin 15 vjeç, por duke qenë se nuk ishim të martuar, nuk mund t’i adoptonim. Në qershor ata do të mbushin 18 vjeç dhe do të mund të vijnë të jetojnë me ne. Por, po ju them, ato tashmë janë vajzat tona për tre vjet. Nuk kam folur kurrë për këtë…”.
Një verë, vajzat u larguan për të qëndruar me familje të tjera për disa javë. Kur ikën, unë dhe Chiara mbetëm në një heshtje totale. Bënin një zhurmë të madhe kur ishin aty, dhe papritur gjithçka u bë e heshtur. Fillova të qaj si fëmijë, nuk ndalesha dot. U mbylla në banjë sepse ndieja dhimbje. Njëra nga dy vajzat, ajo më e mbyllura, nuk pranonte kontakt fare. Me Chiaran ishte pak më mirë, me mua – hiç. E kuptova menjëherë çfarë traume kishte. Kur u ndamë, ajo doli nga shtëpia… dhe pastaj u kthye. E pyes: ‘Ke harruar diçka?’. ‘Jo’, tha. ‘Atëherë pse u ktheve?’. Dhe në atë moment, pa thënë asgjë, më vendosi kokën këtu (tregon gjoksin – dhe emocionohet). Aty unë u bëra babai i saj.”
Kemi ndjekur këshillat e murgeshës që kujdesej për to. Vajzat kanë mbaruar shkollën e mesme në Shqipëri, dhe tani që bëhen madhore, do të mund të jetojnë me ne. Nuk është statusi civil që të bën një prind të mirë – por dashuria.”
“Kur u thamë vajzave që Chiara ishte shtatzënë, u panë me njëra-tjetrën… Unë i sigurova menjëherë: ‘Nuk ndryshon asgjë. Do keni një motër më shumë’. Ato përpiqeshin të tregonin gëzim, por e kuptoj… në jetimore, kur vijnë çifte, vajzat më të mëdha rrinë gjithmonë në një cep, sepse e dinë që askush nuk i zgjedh. Ma kishin thënë vetë: ‘Të mëdhatë nuk i do askush’. Dhe unë iu përgjigja instinktivisht: ‘Po unë ju dua ju. Jemi shumë të emocionuar. Nuk shohim dot më gjatë. Dhoma janë gati. Ka shumë dashuri që i pret”.
