Besoj se tani të gjithë e kanë kuptuar sa popull i komplikuar jemi, por diçka që na bashkon të gjithëve, diçka që të gjithë e kemi të ngjizur në subkoshiencë dhe nuk na del as me plumb, apo të mësuar qysh në vegjëli, nga mamatë, gjyshet apo më të mëdhejntë, është nevoja për t’u dukur, nevoja për t’u pare. Po mos të ishte kaq e theksuar do ishte thjesht një tipar psikologjik i qenies njerëzore, por jo ne jetojmë për t’u parë! I keni parasysh situatat besoj kur mamaja ose dikush i familjes iu ka thënë para se të dilni nga shtëpia: Ku shkon veshur ashtu? Ose besoj se të gjithëve iu ka ndodhur kur mamaja ua ka mbushur mendjen të vishni diçka tjetër në dasmë ndryshe nga ajo që kishit planifikuar sepse zgjedhja juaj nuk shkon me eventin. Në fakt nuk shkon me mendimet , gjykimet dhe më pas të thashethemeve të njerëzve që mamaja juaj njeh apo ka të afërm. Në një sens ne shqiptarët duke jetuar për t’u pare, jetojmë edhe për të tjerët! Ju mendoni se fakti që ne kemi pothuaj përditë konferenca, mbledhje, seminare, festa filantropie, apo inagurimesh janë thjesht rastësi? Sigurisht që jo, gjithçka ndodh për një arsye, dhe sigurisht të gjitha këto e kanë një arsye tjetër përveç nevojës së dëshpëruar që kanë për vëmëndje, për t’u parë e dukur duan të na mbushin se punojnë; po po se punojnë, dhe kjo ndodh në rang hiearkie… Kjo gjë ndodh edhe me veten tone. Se di në e keni kapur veten tuaj duke thënë atë që duhet dhe jo atë që do, ose para se të dalësh nga shtëpia të shihesh në pasqyrë dhe diçka jo misterioze na ndërron mendjen për të ndryshuar veshjen, dhe ky është mendimi, paragjykimi ose gjykimi i atyre që njohim, duam ose urrejmë! Mbani mend diçka, asgjë nuk është rastësi, as ato fotot e pjatave nëpër restorante që i hedhim në ‘Instastory’ para se ta konsumojmë atë! Dhe trendi i fundit është që gjithçka reklamojmë, më shumë sesa e bëjmë për vete e bëjmë për ata që na kanë inat! Jemi shqiptarë, jetojmë për fqinjët, jetojmë për t’u parë!
Jetojmë për t’u parë…
