Nga Ajn
Dita e 41-të e karantinës. 678 të prekur, 6, 7, 8. Si një numërim i stërmadh. ‘SARS-COV2’ ka ndryshuar rrënjësisht jetët tona. Tani ne presim të dalë kreu i qeverisë në ‘Facebook’ që të marrim vesh, a duhet ta blejmë bukën sot edhe për dy ditët e ardhshme apo mund të dalim nesër? Me të dalë ai në 15:00 në ekranin e vet, ne sulemi drejt furrave dhe nuk dëgjojmë më se ç’thotë. Te furra ka radhë të gjatë. As bukëpjekësit nuk e dinin që do mbylleshin dy ditë rrjesht edhe këtë javë. Të blerit e bukës varet nga kryeministri dhe kjo është pak ta quash absurde. Që kur liritë tona u kufizuan për hir të sëmundjes e ligjshmja dhe e paligjshmja janë të paqarta dhe varen nga postime në mediat sociale. Më dhemb koka kur e mendoj. Pos situatës së krijuar që mjafton në vetvete, koha e izolimit dhe daljes, varen nga figurat publike. Nuk e kisha imagjinuar as në ëndrrat më të frikshme. Te furra ndërsa prisja radhën pa shtyrë dhe pa kaluar fshehurazi tri vende para, bukët u mbaruan dhe u ktheva në shtëpi me një mëri të madhe dhe pa bukë. Ndërsa shaja nëpër dhëmbë, dhe mendoja kaosin shtetëror, vendimet liricënuese, shpesh të thëna me tonalitetin e një fëmije të llastuar qyteti që vete në fshat për t’u shpënë dritë të pagdhendurve pashë ndoca ndarje me zona të gjelbra e të kuqe, me komandantë e bej, me batuta e urdhra, me fjalime e shtrëngime, me perëndi e zotër, me orare dalje për të moshuar e mbyllje për të tjerë, dhe mend desh lajthita nga absurdi ku duhet të jetoj. Dhe pyeta, deri kur o Zot?
Tek shtrydhja trutë duke menduar nga t’ia mbaj kur të iki nga ky vend, u përmenda që më presin dy ditë uri, e shtunë dhe e dielë pa bukë, le të hamë biskota, ose po zhytemi në patate se patatja është edhe bukë edhe gjellë, se jemi në luftë dhe se armikun e padukshëm e luftojmë me xhiro tanqesh e kërcënime “feisbuqjane”./revistawho.com
