Nga Ajn
Dita e 52 e karantinës. Dita e 52 me kafe turke, me kafe në gotë plastike, me kafe pa filxhan, me kafe në karton, me kafe që nuk është kafe, po një lëng i zi, i hidhur, i njelmët, i athët, i pakapërdishëm po që ne e kapërdijmë se kur nuk ke pulë do hash sorrën, madje do thuash edhe lutjen para e pas buke, duke falenderuar Zotin a bamirësin. Dita e 52+ 4 që rrimë me sytë nga Ministria e Shëndetësisë, sa raste të reja, ku janë, si janë, sa raste kontakti, si e morën, kë kanë takuar, po pse kanë takuar njerëz a ka thënë qeveria mos takoni njeri jo po ju nuk bëheni njerëz që mos u bëfshi, dita e 52+ 4 me sytë nga dera, dita e 52+ 4 që harxhojmë pak lek e marrim aspak, portofoli rri matanë, ne këtej, nuk njihemi më, nuk duhemi më, nuk prekemi më, nuk njihemi më, unë nuk i jap gjë, ai nuk ka pse hapet. Dita 52+4 që i marrim leje shtetit e policisë, nëse duam të dalim (mendsh), nëse duam së sëmuremi, të takojmë prindërit, partnerët, ndonjë të dashur sekret, a ndonjë simpati të paqartë. Tashmë e merr vesh policia para miqve se ku po shkojmë.
“Mirëmëngjes për ku? -Për tu hedhur në ndonjë urë. Po pse me gjithë makinë? -Se është e vjetër dhe e lodhur, si unë. Ehe, po ke marrë leje?
-Për çfarë, për t’u hedhur? Po edhe për këtë duhet leje. -Epo dua të hidhem pa leje.
Po nuk lejohet pa leje.
-Po më arrestoni po shpëtova”, i them policit. Ai qesh dhe thotë me krahë të lehta. Unë vendos të mos hidhem. E kam lënë që do shkruaj derisa të mbarojë karantina, e si duken bathët, do jetoj gjatë.
Dita 52+4 dhe kemi 12 raste të reja, 832 në tërësi. Tani flasim për ekonominë, si për një të sëmurë të intubuar që e mbajmë në jetë me zor. Natën e mirë i dashur polic. Ti fjete? Mua nuk më zë gjumi.
