Nga Ajn
Dita e 30-të e karantinës, 433 rë infektuar, 13 vetëm sot, më se 200 të shëruar. E diela shkoi e qetë në planin madhor, Boris Johnson doli nga spitali e falenderoi mjekët, blogerët vijuan postimin e fotove të filtruara, e diela e Pashkëve u festua mbyllur, meshët u mbajtën në kisha bosh dhe si kujtim kemi Andrea Bocellin që këndon në një Duomo i vetëm mbi shpresën për botën. Larg Italisë fqinjët e mi, festuan të dielën e pestë në oborr pa vrarë mendjen se ka të tjerë në lagje. Tashmë di emrat e fëmijëve të tyre, Amarildo, Marsela, Abdullah e Shanel. Kam dëgjuar gjithë telefonatat që bënë, bisedat e sherret familjare prej orës 8 të mëngjesit deri në orën 15 kur “Pallatit tënd Marsida” i kundërvura me bokse të fuqishme “Aidën” e Verdit jo me shpresën se princesha etipiane e syrgjynosur do t’i bindte, por me bindjen time, se në mos aria Celeste Aida, marshi triumfal verdian a veçse një opera që buçet në mes të hiçit do i bezdiste. Dhe pata të drejtë. Pas aktit të parë zërat e tyre u ulën, në të dytin një pjesë hynë brenda, në të tretin pothuaj u kthyen në pozicionet fillestare. Nuk e përdora Verdin për çështje epërsie, po se si djalli që i ikën temjanit, edhe ata që nuk njohin kufij të hapësirave të përbashkëta bezdisen kur e tyrja ju cënohet. Si pata mbaruar luftën muzikore me fqinjët e mi, pashë me keqardhje një postim të një mikut tim që vuante nga e njëjta sëmundje me mua, veçse ai nuk kundërpërgjigjej, por sillte me video zhurmën poshtë pallatit të tij. Armata jonë në luftë është krejt amatore dhe jemi të detyruar të dëgjojmë përdhunshëm ata përballë e përkrah pa qenë hiç të interesuar për bisedat e tyre private. Ndodhitë në karantinë janë të rralla, po disa prej tyre janë tortura më vete./revistawho.com
