Deklarata e Arian Çanit se ka vendosur të largohet nga Shqipëria ka bërë që miku i tij Frederik Ndoci t’i kujtojë se Shqipëria një ditë do të bëhet nëse në vend kthehen njerëzit e shkolluar në universitetet preztigjoze të botës. Me anë të një statusi në Facebook, artisti i drejtohet Arian Çanit dhe u bën thirrje njerëzve.
“U mundue para tre vitesh, kur e thashë këtë deklaratë, që sot u kujtue miku im Arjan Cani, asokohe me tha: “Ti je artist i madh, dhe a mendon për artdashesit tuaj?”-Unë iu përgjigja, nëse ju kujtohet,- ” Ma keq më vjen për të madhin Zot, që më ka ndihmue në çdo kohë, edhe këtu në një vend ku Zoti vonon por kurr nuk harron, e sa për fansat, 3 dite zgjat lajmi, pastaj harrohesh…nga që janë mesuar të harrojne okupime reprezalje vrasje diktatura përcmime tjetersime shtypje trathti dredhi mohim shitje (nderi patriotizmi feje vllazerie fisi etj.) Supa e rizier nëe qind herë, nuk nxjerr supë speciale, por ushqim për derra, e demokracia e jonë e ideuar dhe e mbajtur me stoicizem nga kreret e byrose dhe të sigurimit të shtetit, është e njejta supe që u gatua që në vitet 1987, dhe u realizue me “levizjet e mëdha”, që ishin të krijueme nga vetë byroja politike dhe që sot te kthyr në meritokraci e tyre udhheqin ekonomikisht dhe politikisht monopolin qeveri, e cila vetem nderron portat një herë në 8 vite…pashë te opinion për filmin shqiptar, ku pjeserisht konduktori dhe të ftuarit, i binin anash, së pari duhet kapur nga koka dhe jo nga bishti, arti ishte krah i djathte i diktatures, edhe unë që me karrierën time (50 vjeçare në skenë) edhe pse kurr nuk i këndova këngë diktatorit apo partisë, edhe me kënget për dashurinë e per jeten, a nuk ia mbydha syte popullit të shkaterruar, për ti dhene disa minuta kënaqesi dhe per të harruar shtypjen? sigurisht qe po. Por ne se duam ose enderronim demokraci, eshte qe ne menyre demokratike, te kapet peshku prej koke,e jo për bishti, ku padrejtesisht tërë këta vite jemi marrë me këndveshtrime personale, diktaturat duhen çrrenjose me demaskimin e elementeve që e sollen që e ushtruan dhe që vazhdojne ta ushtrojne edhe sot, pasi jane po ato familje që ishin dje. E vetmja shpresë e nje sigurie për rizgjimin e Shqipërisë, janë fëmijët e të dëbuarve në vitet 1990, “njerezit e rrezikshem per pushtetin e diktatures” atyre iu hapen dyert e ambasadave, ku vershuan, iu leshuan aniet ku u mbushen, iu dha vize, ku nuk u kthyen me, pra ata nxorren jashte “rrezikun e madh” qe do kishin ne se ata do ishin rrotull ne eren e demokracise se rreme albaneze. Femijet e tyre te shkolluar neper universitetet me precioze te botes, jane sot rrezik per vazhdimtaret e monopolit shtet, qe po ben te lengojne mijera e mijera qytetare ne shqiperi, qe shesin voten per disa kacille, qe te shtyjne nje jave jete.Femijet e te debuarve te viteve 90′ ata jane vertet rreziku i riberjes se shqiperise, ata jane femije “open mind” ku prinderit e tyre ne nje menyre apo nje tjeter jane zhveshur nga sistemi 60% me shume se edhe komunistet e perjashtuar nga rradhet e komunisteve gjate diktatures. Nuk mund te kete kurr ndryshim nga cdo njeri qe premton qe jeton dhe u rrit ne shqiperi tash 30 vite. Prandaj i bej thirrje edhe atyre qe kan shprese per ndryshim, le te shpresojne se militantizmi i tyre mund tu siguroje nje vend pune si “minimum shperblim” per militantizmin e tyre.Rrofte Shqiperia e poshte partite e krijuara nga fund diktatura e viteve 90′”
