Botimet “Pegi” sjellin për lexuesin shqiptar dramën e një gruaje, historinë që është e prekshme kudo, përdhunimin. Nuk ka rëndësi vendi, as koha, përdhunimi është i tmerrshëm kudo.
“Përdhunimi” nuk është roman feminist, sepse përdhunimi në vetvete nuk është çështje feminizmi, por çështje e të drejtave bazë të njeriut. Me një ritëm tërësisht rrëmbyes, theksuar nga britma vetmitare nëpër natë dhe pëshpërima tmerri pasditeve, Joyce Carol Oates rrëfen historinë e Tinës dhe Bethit, vajzës së saj, të agresorëve të tyre dhe të hakmarrësit të tyre të heshtur.
Tina Meguajër nuk duhej të kishte marrë rrugën e shkurtër për t’u kthyer në shtëpi. Jo pas mesnate, jo përmes një parku të errët. Jo e veshur në atë mënyrë provokuese. Jo me të bijën, Bethin. Jo kur rrugëve silleshin tufa djemsh të shfrenuar prej hormoneve, alkoolit, zemërimit. Teksa përshkon një park bashkë me të bijën, Tina Meguajër sulmohet dhe përdhunohet nga një bandë djemsh të rinj nën efektin e drogës. Viktimë e një përdhunimi në grup, e lënë gjysmë e vdekur në hangarin e varkave, Tinës dikur një grua plot jetë, tashmë i mbetet vetëm të pendohet që ka ngelur gjallë. Pasi del nga koma, gruaja arrin të identifikojë agresorët e saj, por një fushatë e tërbuar gazetareske dhe maskiliste, bashkë me bekimin e gjykatësit shpien në gjestin e pabesueshëm të faljes së fajtorëve. Xhon Dromor, ish-pjesëmarrës në luftën e Gjirit Persik, njeri idealist dhe i pasionuar pas armëve, që e kish ndihmuar Tinën menjëherë pas sulmit, hakmerret për gruan duke vrarë për vetëmbrojtje të ligjshme njërin nga të pandehurit, ndërsa të tjerët zhduken pa lënë gjurmë apo vetëvriten në rrethana të mistershme. “Përdhunimi” nuk është roman feminist, sepse përdhunimi në vetvete nuk është çështje feminizmi, por çështje e të drejtave bazë të njeriut. Me një ritëm tërësisht rrëmbyes, theksuar nga britma vetmitare nëpër natë dhe pëshpërima tmerri pasditeve, Joyce Carol Oates rrëfen historinë e Tinës dhe Bethit, vajzës së saj, të agresorëve të tyre dhe të hakmarrësit të tyre të heshtur, një burrë që e di fort domethënien e drejtësisë.
“Dramatizimi sypatrembur që i bën Oates pasojave përherë e më të dëmshme të një krimi të tmerrshëm, nxjerr në pah anën e errët të besnikërisë ndaj familjes, analizon imtësisht urrejtjen që ngjallin viktimat dhe u kujton lexuesve se pushtetin e mirëfilltë nuk e ka agresori, por ai që mbijeton”, shkruhet në kritikën e “Booklist”.
“Oates e ka shkruar këtë libër për çdo grua që ka ndier frikën e përdhunimit apo e ka provuar atë në lëkurën e vet dhe për të gjitha gratë që i kanë pare agresorët e tyre të lihen të lirë me vendim gjykate”, shkruan “The Guardian”.
“Përdhunimi. Një histori dashurie” shfaq Oates-in më të mirë: turbulluese dhe e errët”, shkruan “New York Times”.
Joyce Carol Oates është një prej shkrimtareve bashkëkohore amerikane më të vlerësuara si nga publiku, edhe nga kritika. Ajo është e njohur për romanet, tregimet dhe esetë e saj, si dhe për stilet dhe zhanret e ndryshme në të cilat shkruan. Veçanërisht të fuqishme janë përshkrimet e saj mbi dhunën dhe të keqen në shoqërinë moderne.
Duke filluar me përmbledhjen me tregime “By the North Gate” (1963), ajo ka pasur një krijimtari të pasur, shpesh duke portretizuar njerëz, që shpesh përfundojnë në gjakderdhje dhe vetëshkatërrim për shkak të forcave jashtë kontrollit të tyre.
“Dora e njohur e Oates-it turbulluese, magjepsëse dhe e ëmbël, por njëkohësisht shumë e hidhur, shkruan Entertainment Weekly. Për Cleveland Plain Dealer autorja provokon siç vetëm ajo di.
Romanet e saj më të mira përfshijnë: “We were the Mulvaneys”, “Do with me what you will”, “Foxfire”, “Beasts dhe Blonde”, roman kushtuar jetës së Marilyn Monroe-së, i cili së shpejti do të vijë në gjuhën shqipe, nga botimet “Pegi”. Është nderuar me çmime të shumta si National Book Award, PEN/Malamud, etj. Është anëtare e Akademisë Amerikane të Artit dhe Letërsisë.
“ Sikur ta kishin menduar mirë atë punë përdhunuesit, sikur të moskishin qenë aq të pirë, aq të droguar, aq të ndezur, do të kishin bërë çmos që ajo të kishte vdekur. Bashkë me të bijën dymbëdhjetëvjeçare që zvarrë-zvarrë kishte arritur të fshihej prapa stivës së varkave”.
“ …fëmijëria i përkiste kohës përpara, tashmë ti jetoje në epokën pas”,
“Ajo që nuk kishe kuptuar. Atë që s’mund të ta kishte thënë askush. Që përdhunimi nuk ishte një ngjarje aksidentale që kish ndodhur një natë në park, po aq rastësisht sa ç’bie rrufeja, por do të ishte, paskëtaj, krejt thelbi i jetës së Tina Meguajërit, rrjedhimisht, edhe i jetës sate”.
“Po, edhe mund t’u ketë buzëqeshur, domethënë e ka kruajtur vetë. Vërtet buzëqeshja mund të kish qenë e nderë, nervoze, siç mund t’I buzëqeshësh ndonjë qeni që të hakërrohet, por ama buzën e kishte vënë në gaz, atë buzën gjithë të kuq të Tina Meguajërit, me ato leshrat e saj. Ia kishte bërë vetes, e kishte kruajtur vetë. Çunat kishin orë të tëra që sorollateshin nëpër park, në kërkim të sherrit. Në kërkim të qejfit”.