Nga Zefina Hasani
Shkoj shpesh në Athinë, sepse andej më ka ikur një pjesë e shpirtit, të afërmit e mi e ca miq të hershëm, që i dua aq fort sa ndjej gjithmonë nevojë të shkoj e t’i takoj.
Muzikën greke nuk e dëgjoj shumë e aq më pak ta ndjek me klikime në youtube. E dëgjoj vetëm kur jam andej, në festat me fisin, apo dhe në lokalet e televizionet greke. Pra nuk fiksohem dot pas tyre. Për t’i mësuar jo e jo. Përveç vargut të vetëm të një refreni që të vjen furishëm këto kohë ngado ku shkon… “Stin Athina mou”.
Nuk do të vihem fare në siklet, të them të vërtetën time, se ishte pikërisht ky refren që më ndihmoi të identifikoja se kush ishte Kostandinos Argiros, këngëtari që do të vinte për “One night only” në Tiranë. E kisha dëgjuar si emër, por pa e lidhur dot më këtë këngë të tij (një lëmsh informacioni sipërfaqësor, që të bëhet në tru për gjërat të cilave s’ju vë shumë rëndësi).
Por a do të mjaftonte vetëm ky refren që unë të shkoja atë natë në atë koncert të madh!? Sigurisht që jo! A do të më mjaftonte vetëm emri i Kostandinos Argiros!? Prap do të thoja, jo! Sepse siç e thashë që në fillim, muzika greke, artistët grekë nuk hyjnë tek njohjet dhe preferencat e mia. Ajo çfarë më shtyu drejt asaj porte të madhe artisitike, të asaj nate në Tiranë ishte kurioziteti (profesional) për të parë konceptimin dhe strukturimin e një evenimenti të tillë, i një lloji të veçantë. Dhe mbi të gjitha për të shijuar një koncert, që s’mund ta kesh shansin ta shijosh shumë herë: këngëtari më i suksesshëm i kohës në Greqi, do të shoqërohej jo vetëm nga banda e tij por dhe nga artistët tanë të mrekullueshëm, të Orkestrës Simfonike të RTSH-së, të TKOB dhe Universitetit të Arteve në Tiranë, që do të dirigjoheshin nga një djalë tejet i talentuar shqiptar, Gridi Kraja. Një ndërthurje fantastike, mes Athinës dhe Tiranës, mes artistësh, vlerat e të cilëve s’njohin kufij.
Ndaj u gjenda aty përballë tingujve LIVE, klasit, stilit, energjisë, dashurisë, magjisë që u përcoll nga ajo natë.
Kostandinosi i skenës, mu duk shumë më artist, se ai i videoklipeve të bukura. Një këngëtar simpatik, karizmatik që e elektrizoi sallën deri në refrenin e fundit të “Stin Athina mou”.
Ishte ky i vetmi varg që dija dhe arrita të këndoj. I vetmi që më ndihmoi të ndjehesha qoftë edhe për një moment si të gjithë ata të shumtët që ja dinin e ja këndonin çdo këngë.
Por a do të më kishte mjaftuar vetëm ky refren që ta shijoja atë koncert!? Sigurisht që jo! Ishte e gjitha, në të gjitha elemenetet, këngët, zërin e Kostandinos e tingujt e orkestres shqiptare e bandës greke, atmosferën… si një eksperiencë që duhej përjetuar në atë natë, fund janari në Tiranë.
