Luan Pashaj, një nga policët e burgut në Tepelenë që ka përjetuar ngjarjet e vitit të mbrapshte 1997, ka rrëfyer dje për herë të parë në emisionin “Oktapod” të gazetarit Turjan Hyska se si rrodhën ngjarjet atë natë të errët, por edhe se si i ka shërbyer ish kryeministrit Fatos Nano që vuante dënimin në atë kohë në burgun e Bënçës.
Thonë që Fatos Nanon burgu e ndryshoi përgjithmonë, i dha atë dimensionin e Berluskonit i dha famë. Thonë që rrinte me të fortë atje?
Po, ishte dhe komunikonte me ta, edhe me ne policët komunikonte, rrinte edhe me të burgosur të botës së krimit një pjesë nuk jetojnë më, janë vrarë. Edhe ajrimin e bënte vetëm.
Çfarë të binte në sy?
Lexonte, kishte një kasetofon edhe në kohën e ajrimit e mbante në vesh dhe nuk e hiqte.
E përgjonin Fatos Nanon?
Jo.
Po dhunë është ushtruar?
Në asnjë rast.
E trajtonin si të veçantë?
Kishte mbrojtje.
Po kriminelët si silleshin me të?
S’kishte asnjë problem.
Hapja e burgut
Ne atje kemi përjetuar edhe ngjarjet e 97-tës, atë natë që është hapur burgu kam qenë në kat të dytë tek të dënuarit me burgim të përjetshëm. Ishte ora 7 e darkës kur u hapën dyert se u fut ushqimi. Doli dhoma e parë për të ngrënë ushqim, ai burri shtroi tryezat, po ndante pjatat, njëri filloi të hante, në atë moment ne dëgjuam krisma, te dhoma e izolimit kisha edhe një polic vetëm, pak a shumë morëm vesh se ça ishte, se edhe në Vlorë kishte 10-12 ditë që ishin ngritur njerëzit dhe në Bënçë e hoqën Fatos Nanon të parin. Në orën 12 të natës se kanë marrë edhe nja 15 vetë që ishin djem vlonjatë, i morën me helikopter. Nga 40 të dënuarit e përjetshëm që ishin ngelën 29. Ishte ora 19:30 sa e dëgjuam që krisi automatiku, e morëm me mend që dicka po ndodhte”, tha ai.
Kishit urdhër të qëllonit?
Jo, e dëgjova krismën dhe i tërhoqa menjëherë ata që po hanin dhe i futa në dhomë. Më ka ngelur peng njëri që e kapa nga mbrapa teksa po hante dhe e futa në dhomë, në këtë dhomë futa edhe shtruesin e tavolinave, filluan të kërcisnin dyert, e mbylla derën dhe prisja cfarë do bëhej.
Cfare ndodhi me pas?
Ata filluan t’u binin dyerve dhe ishte një zhurmë e llahtarshme se korridori është i ngushtë.
U trëmbe?
Nuk them se u tremba por prisja se çfarë do bëhej. I sqarova të gjithë i thashë nuk i hap dyert me duart e mia, nëse ata do vijnë lart unë do ua jap celësat. Më pas i shikonim kolegët që rrinin përballë nga dritarja e mencës rrinin të gjithë nuk bënin asnjë lëvizje. për 10 minuta kanë kur të gjithë, u boshatis kati i parë, 8 prej tyre kishin ikur me pranga. Ata u rikthyen edhe një herë për të hapur katin e dytë dhe ne filluam të gjuanim, në ajër, ata u zmbrapsën.
http://dai.ly/x54tzkd
