Le ta pranojmë: të gjithë kemi një version të vetes që askush tjetër nuk e sheh. Ai version që del vetëm kur dera mbyllet, dritat fiken dhe celulari hidhet në anën tjetër të dhomës.
Është ajo “unë” që s’ka nevojë të duket mirë, të sillet bukur apo të thotë fjalën e duhur. Ajo që ndonjëherë duket si komplet e çmendur – por në mënyrën më të ndershme të mundshme.
1. Fjalime dramatike para pasqyrës
Kush s’e ka bërë? Një debat imagjinar me dikë që nuk do të guxonim t’ia thoshim kurrë në realitet. Ose ndoshta një “thank you” emocional sikur sapo fitove një çmim Oscar. Me dorë në zemër dhe lot në sy. Ndoshta jo lot… por emocion i vërtetë, po.
2. Vallëzim i shfrenuar me një këngë që nuk do guxoje kurrë ta luaje në publik
Po, ajo kënga “e turpshme” që e ke në playlist me emër të fshehur si “notes.mp3”. Veshur me pizhamet e natës, kërcen në kuzhinë sikur ke një koncert personal. Dhe s’do të doje askush ta filmonte.
3. Pyesim veten me zë: “Ku e kam lënë telefonin?”… ndërkohë që e kemi në dorë
Ndodh më shpesh nga sa pranojmë. Ndonjëherë edhe flasim me telefonin: “Ku ishe ti?!”. Sepse kur je vetëm, bisedat e njëanshme janë totalisht normale.
4. I kthehemi kujtimeve të sikletshme të 2009-ës dhe bëjmë një “uf” të gjatë
S’mund të kontrollosh valën që vjen papritur: “Pse thashë atë gjë?” “Pse e postova atë foto?” “A thua e mban mend dikush?” Dhe pastaj ngushëllon veten: “Ka kaluar shumë kohë. Askush s’e mban mend. Vetëm unë. Dhe universi.”
5. Bëjmë zëra të çuditshëm. Me objekte. Ose me kafshët imagjinare të fëmijërisë.
Një çantë që “flet”? Një jastëk që ka personalitet? Një batanije që të mbështjell si superhero? Po, të gjitha ndodhin kur nuk ka sy të tjerë për të na parë.
6. Provojmë çdo veshje në dollap, vetëm për t’u ndjerë sikur jemi në një film
Nuk ka event. S’do dalësh askund. Por thjesht do të provosh xhaketën që kishe harruar që ekziston. E pastaj e kombinon me pantallonat që s’i ke veshur që nga viti i kaluar. Po, kjo është një pasdite perfekte!
7. Hamë si të çmendur dhe flasim me ushqimin
Një copë çokollatë: “Ku ke qenë gjithë jetën time?”
Një lugë makarona: “E di që s’duhet, por nuk më ndalon dot.”
Të jesh vetëm të çliron nga çdo “mirësjellje tavoline”.
Sepse të jesh vetëm nuk është asnjëherë vetëm…
…është të jesh me versionin më autentik të vetes. Dhe ky version mund të jetë qesharak, dramatik, i çuditshëm – por mbi të gjitha, i lirë.
Të qenit vetvetja nuk ka nevojë për audiencë. E mjafton një natë e zakonshme në shtëpi për ta kuptuar këtë.
