Kei i tregon Damianos për dhimbje dhe abuzimin që ndjen çdo ditë, psikologjikisht dhe fizikisht dhe dhimbjen e prindërve që nuk bëjnë dot gjë.
“Nuk e kuptoj këtë urrejtjen absurde, nuk i kuptoj këto mërirat. Pastaj, këtu ne jemi në lojë. Unë me të vërtetë mund të kem bërë lojë të egër të fortë, por seriozisht unë këtu kam njohur njerëz shumë të mirë, miq. Sado që bëjnë si çuna lagjesh, unë e kuptoj që dhimbja do të vijë një moment dhe do të shfaqet. Edhe me atë lojën “agresive” që mund të kem bërë, dua t’i mësoj se ka shumë gjëra më të egra në jetë. Imagjino sa shumë mund të kenë vuajtur njerëzit e tjerë dhe mbajnë ende. Dua të tregoj antitezën e ngjarjeve”, thotë Kei.
Më pas ajo foli për dhimbje dhe abuzime që ndjen çdo ditë.
“Dhimbja e gjithsecilit është e madhe për veten nuk ka një sasi matëse. Imagjinoni sa njerëz që ka si mua që abuzohen çdo ditë, mëngjes për mëngjes, por jo vetëm nga komuniteti im, por nga të gjitha shtresat. Unë prandaj kam ardhur këtu dhe nuk e kam zënë për asnjë moment komunitetin me gojë nëse më keni vënë re. Në të gjitha format këtu ka një abuzim të tej skajshëm dhe thjesht kam ardhur që edhe nëse luaja ose sulmoja.. ti bie pre e një veprimi për bukën, imagjinojë të dhunoheshe 24 orë në ditë psikologjikisht, fizikisht. Imagjino të shohin prindin tënd, ç’faj ka ai i shkreti që çdo ditë e sheh se si i lotojnë sytë dhe nuk mund të bëjë dot gjë duke e ditur të gjithë kapacitetin tënd. Ai ta sheh dhimbjen sa do të mundohesh ti ta fshehësh atë. Imagjino të afrohesh përpara shkallëve të shtëpisë dhe të marrësh 3 herë frymë, që kur të futesh në shtëpi të mos ja shohësh ato lotët mamit ose të bësh si e lumtur. Imagjinoje, të dhunohesh në rrugë dhe të shkosh në shtëpi dhe të besh sikur nuk ka ndodhur asnjë gjë. Dhe të gjitha këto, nuk janë vetëm për mua, por nuk e keni haberin sa njerëz që ka. Dhe e gjithë kjo dhunë kaq e tmerrshme lind nga hiçi, kot. Njerëzit gjejnë shkaqe të mbushin kohën, se rrinë kot gjithë ditën. Ky popull rri kot dhe ky është problemi, ky popull nuk ka nxitje, nuk ka stimul, nuk ka mbështetje.”, u shpreh Kei.
Kei flet më tej për dhimbjen e prindërve që nuk bëjnë dot gjë. Ajo thotë se e gjithë kjo vjen nga hiçi. Ajo thotë se kjo është biologjike.
“Mamaja ime më mbron mua në rastet më ekstreme që unë as vet nuk kam ditur për ta mbrojtur veten ashtu. Asaj i dhëmb për mua, është prind. Se fundja fundit edhe unë njeri si ju jam. Ku është ndryshimi ku është ngjyra? Këtë se kuptoj dot fare, ç’i duhet tjetrit se çfarë unë bëj në krevat, ç’të hyn në xhep jeta ime!? Për një njeri që fal vetëm dashuri, që gjatë gjithë kohës është vetëm në kërkim të dashurisë, së bukurisë, se di… Nuk doja t’i përdorja këto se hy te roli i viktimizimit. Hë se këto, ja si bëjnë si viktima”, u shpreh Kei.
