Nga Ajn
Dita e 28 e karantinës. Po hyjmë në javën e pestë të izolimit. Për të krishterët kjo është e premtja e zezë e triditëshit të Pashkëve. Me gjasë, besimtarët e devotshëm janë zhytur në lutje për njerëzimin e madh dhe familjet e vogla. Me gjasë priftërinjtë luten dyfish në këtë sforco kur njerëzimi pyet: Po Zoti, ku është?
Përgjigjja është e qartë, Zoti është aty ku ishte në ditët që ne hargaliseshim pa vlerësuar asgjë, kur urreheshim e shtypnim më të dobëtit, kur u merrnin racionin, që ne të trasheshim më shumë dhe lëkura e tyre të puthej më shumë me kockën, kur ne shkelnim njeriun me të njëjtën lehtësi si barin.
Ja ku jemi më se katër javë më pasë në një agjërim botëror për t’i kthyer sytë nga paqja, në mos, për t’u bërë më të egër kur të dalim, tashmë si ujqër të uritur.
Ne mund të mos besojmë se ka një zot dhe mbase ai nuk është, por edhe nëse kjo është e vërtetë, qenin e tij e kanë shpikur për arsye madhore. Që nëse ne nuk besojmë te e mira dhe e keqja, dhe pra të vetërregullohemi, ta bëjmë kë të detyruar ngase kemi frikë nga e mbinatyrshmja.
Sot ishte dita e 28 dhe numrat e të infektuarve po bien. Kemi një 90-vjeçare që shërohet në Shqipëri dhe kryeministrin britanik që del nga terapia intensive. Kemi njëherësh, kisha, xhami, teqe, sinagoga e tempuj të mbyllur dhe duhet të lutemi secili në mënyrat tona për një të nesërme lirie nga cilado pranga që na mbajnë mbyllur mendjen e trupin. Që ta kujtojmë të premten e zezë si një ditë që na bën më të mirë. E keqja ka shembuj të mjaftueshëm. Nuk vlen t’i shtojmë listës së saj./revistawho.com
