Nga Ajn
Dita e 22-të e izolimit.
Shënohen 29 raste të reja me COVID-19 në Shqipëri, arrin në 333 numri i të infektuarve. Sërish një mjek i dorëzohet sëmundjes duke u shtruar pranë pacientëve. Si një gjeneral që bie në luftë pranë ushtarëve.
Sot jam një pemë. Prej tri javësh kam shtënë rrënjët në të njëjtin vend. Kam filluar të mësohem dhe rrënjët shtriqen më pak të mpira. Kam mësuar të jetoj në të njëjtin vend jo pa kujtuar kohët kur shkoja kudo e jo pa ëndërruar vendet ku kisha planifikuar të shkoja. Sot jam një pemë dhe gjethet, që u zbehën aq shumë kanë rifilluar të marrin të jeshiltën që patën humbur. Degët, janë mësuar me gjysmëhijen dhe gjysmëdiellin që herë djeg e herë ngroh. Sot jam një pemë që i kam nxjerrë sythet duke marrë ajër pa tym, pa helm, pa naftë, pa benzinë, pa tymnajë automobilësh e mbetjesh të rrezikshme. Sot jam një pemë në një shkretëtirë të pamatë që më duhet të kërkoj ujin te rrënjët e mia, të ruaj avullin gjatë pikut të drekës. Sot bëj vetëm hije, mbi një tokë që deri dje ndjente gjallëri. Shoh kalimtarë të paushqyer, që kanë ardhur nga një lufta siriane me armë e që kërkojnë bukë ndërsa përshëndesin “Selam Alejkum”, pa mundur t’i ushqej. Ne e njohim luftën vetëm kur vjen në pragun tonë, ndërsa të tjerë jetojnë të shumtën e jetës mes luftrave. Ata vijojnë udhën e tyre duke më falenderuar me zemër dhe besoj në fund të trishtohem unë më shumë se ata. Gjethet e mia janë të pangrënshme dhe frutat janë ende larg. Një gjethe më bie prej trishtimit dhe shkon afër rrënjëve të mia, për t’u bërë ushqim. Ushqim jo për ata që kanë nevojë megjithëkëtë. Të pafajshmit i vuajnë gjithnjë vendimet e mëdha dhe enden rrugëve pa e pasur frikë vdekjen sepse një vdekje tjetër i kërcënon. Dhe ç’zgjedh njeriu mes dy vdekjesh? Nuk mund ta dish. Mbase është vdekja që zgjedh. Sot jam një pemë dhe kurora ime e ulët nuk sheh shumë larg. Rrugët janë bosh dhe ndjehen vetëm hapa kuturu të atyre që s’kanë strehë, që nuk rrinë dot në strehë a nuk gjejnë prehje./revistawho.com