Nga Manjola Markola
E hëna nisi e bitisi vrullshëm. Mes trafikut të tejskajshëm, rrëmujës së qytetit, rrëmujës së mendjes e asaj të shpirtit më shumë, u fikën dritat e një dite plot të pritura e të papritura. Si çdo person, por nga profesoni dy-trefish duhet të kërkojmë, vëzhgojmë, mendojmë e zhvillojmë më tepër për atë që ndodh rrotull nesh. E duke kaluar nga një “story” në tjetrën në “Instagram” ndalova te njëra. Aty, tek Arbana. E ndalova dhe jo, nuk ishte një foto e thjeshtë, ishte shumë më shumë. Një koment për të cilin më erdhi keq, e të jem e sinqertë jo prej Arbanës (e cila e di shumë mirë se mund t’i japë kujtdo përgjigjen që meriton apo që fundja, ajo dëshiron të japë).
“Epo kështu e kanë vipat. Zbulohen në disa pjesë të trupit dhe mbi të gjitha harrojnë dhe shqipen. Pak nga pak po humbas respektin që kam pasur për ty. Mos harro, je nënë e tre fëmijëve”, shkruante komenti (sigurisht i keqshkruar nga ana ortografike). Nuk e di pse më erdhën ndërmend të gjitha gratë që janë vrarë këtë vit, e fundit një 35-vjeçare në Itali, e vrarë tak-fap nga i shoqi. Edhe aty komentet të tipit “ka bërë, pa e ka vrarë”, “nuk të vret njeri kot”, “kështu është kur nuk i rri burrit gati”, “ e ka merituar”, “ i lumtë dora”, të zinin sytë e frymën. Më e keqja? Shumica prej tyre janë prej grave, vajzave, prej aty nga ku solidariteti e empatia duhet të ketë rrënjët. Më erdhën ndërmend dhe fëmijët jetimë, nëna e të cilëve është vrarë nga babai, edhe fëmijët e grave që rriten me kornizat e prera të respektit që rritet e pritet nga cepi i fustanit. Edhe ato gratë që bukën e hanë me gjak, e gjumin e numërojnë me sekonda, para syve më erdhën ato varrat e fytyrave të vajzave që dhunohen prej fundit, prej bluzës, prej ajrit, prej qiellit, prej diellit, prej tokës, makinës, kafesë, prej hiçit, dreqit e shejtanit. “Je dhe nënë”? Po-po, një nënë është nënë. Por është qenie njerëzore, është grua, është motër, është bijë, është bashkëshorte, është nënë, nënë, nënë… Edhe? Ku janë shkruar të “të drejtat e detyrimet” që shkokan në cepin e fundit e bluzës? Ah po, në mendësinë e shoqërinë, rrënjën e kalbur të së cilës nuk po e shkulim dot. Ne jetojmë në këtë moçal që kundërmon erë kërmë. Po ne jetojmë këtu ku respektin e presim me gërshërën e minifundit, e masim me peshoren e të tjerëve dhe e mbysim me thikën tonë…