Kur një çift ndahet, këshilla më e shpeshtë është: “Për hir të fëmijës, qëndro i/e fortë.” Por ajo që ndodh në heshtje më shpesh se sa flitet, është mungesa ose prania e dobët e njërit prej prindërve në jetën e fëmijës – shpesh e babait. Arsyeja? E ndërlikuar dhe jo gjithmonë bardh e zi.
Në disa raste, baballarët largohen vetë – tërhiqen emocionalisht, fizikisht dhe ligjërisht nga përfshirja në jetën e fëmijës. Mund të jenë ndarë nga partnerja, por në praktikë ndahen edhe nga përgjegjësia prindërore. Në raste të tjera, janë nënat ato që, të lënduara nga ndarja apo në konflikt të vazhdueshëm, zgjedhin ta përjashtojnë babain nga procesi i rritjes së fëmijës. Jo gjithmonë për shkak të dhunës apo abuzimit, por ndonjëherë për shkak të zemërimit, zhgënjimit apo përplasjeve personale.
Ligji, që teorikisht duhet të mbrojë interesin më të lartë të fëmijës, në shumë vende ka tendencën të favorizojë automatikisht nënën në çështjet e kujdestarisë. Kjo ndodh jo nga keqdashje, por nga perceptimi i gjatë se nëna është figura kryesore e kujdesit. Por ky realitet ka sjellë debate: a duhet të trajtohet kujdestaria si e drejtë që i takon njërit prind, apo si përgjegjësi e ndarë?
Ndodhin edhe raste kur një urdhër mbrojtjeje lëshohet shpejt, ndonjëherë mbi bazën e deklaratave të njëanshme, dhe babai përjashtohet përkohësisht nga jeta e fëmijës – madje edhe kur nuk ka prova konkrete për rrezik apo abuzim. Kjo mund të sjellë dhimbje dhe ndjesi padrejtësie për prindin që ndjehet i larguar pa të drejtë.
Por edhe e kundërta është e vërtetë: ka raste kur babai shmang përgjegjësinë, nuk kontribuon në rritjen e fëmijës apo nuk respekton marrëveshjet ligjore. Dhe në këto raste, është nëna ajo që mbetet me barrën e plotë të kujdesit – shpesh pa ndihmë emocionale, fizike apo financiare.
Ndërkohë, në mes qëndron fëmija – që, pavarësisht çfarë kanë ndodhur mes prindërve, ka nevojë për të dy. Psikologët theksojnë se përjashtimi i njërit prind (pa shkak serioz si dhuna) mund të ketë pasoja të rënda për zhvillimin emocional të fëmijës: ndjenja braktisjeje, pasiguri, probleme në marrëdhënie dhe rritje të rrezikut për vështirësi psikologjike.
Fenomeni i quajtur “ndrydhja prindërore” (parental alienation) ndodh kur një prind ndikojnë tek fëmija për ta larguar nga tjetri. Kjo lë plagë të thella, shpesh të padukshme, por të qëndrueshme.
Në fund të ditës, ai ose ajo mund të mos jetë më partneri yt – por mbetet gjithmonë prindi i fëmijës tënd. Dhe bashkëprindërimi, sado i vështirë të jetë, është shpesh rruga më e shëndetshme për një fëmijë që meriton dashurinë dhe praninë e të dyve.
