Të gjithë e njihni Hueyda El Saied. Ajo është bërë pjesë e ekraneve shqiptare në një moshë shumë të hershme, duke korrur sukses në shumë fusha të jetës, në kërcim, pikturë, fushën e ligjeve etj. Me një ëmbëlsi që e karakterizon në çdo moment, Hueyda mbetet një nga personazhet më të dashura për publikun shqiptar. Ajo ka krijuar familjen e saj tashmë, ku është bekuar me ardhjen në jetë të një djali simpatik të quajtur Gabriel. Hueyda duke marrë shkas nga postimet e shumta që kemi dëgjuar këto ditë për largimin e shumë emrave të njohur nga vendi ynë, ka vendosur të japë opinionin e saj lidhur me këtë çështje.“Ne po kthehemi në shtëpi, ose më saktë në një nga strehat tona, se si Gabrieli dhe unë shtëpi konsiderojmë vetëm shtëpinë e Nonë Hajries dhe teze Vjollcës. Ne të dy ndryshe nga disa individë që janë larguar nga Shqipëria nuk ndihemi krenar që po kthehemi tek streha në Francë e me pas në Luksemburg, përkundrazi, nëse do të dëgjonim zemrën tonë do të ktheheshim muajin e ardhshëm.
Sot po kthehemi në Francë, aty ku mua m’u dha mundësia të realizoja shumë endrra, si femër, si artiste si dhe aty pashë për herë të parë fytyrën e bukur të tim biri. Ardhja e Gabrielit në jetën time përkon dhe me një moment tjetër shumë të bukur që lidhet me Shqipërinë, një moment i cili me ka emocionuar shumë dhe e kujtoj me kënaqesi ende. Kisha vetëm pak orë që isha bërë nënë, por tek ndiqja nga televizori i dhomës së spitalit manifestimin e “11 Janarit” në homazh të karikaturistëve të vrarë të “Charlie Hebdo-së” disa ditë më parë, pashë të marshonin për krah miliona njerëzve, personaliteteve të njohura botërore dhe Edi Ramën me disa klerika shqiptarë të feve të ndryshme. Kryeministri ynë kishte vendosur në xhepin e sipërm të xhaketës tre lapsa me ngjyrë blu, të bardhë e të kuqe (ngjyra që ka flamuri Francez). Mbaj mend qe të kem thirrur infermieret e spitalit të cilat kujtuan se kisha dhimbje apo që Gabrieli ishte zgjuar, por unë i kisha thirrur vetem pëer t’u mburrur e për t’i treguar harmoninë fetare që kemi ne në Shqipëri.
Sigurisht shpesh nevrikosem me Shqipërinë tonë, se jemi të gjithë të ndërgjegjshëm që ka plot gjëra që nuk shkojnë siç duhet tek ne, madje dhe e kam shprehur mërzinë time për këtë, por ama njëkohësisht ka plot gjëra që më bëjnë të mburrem. Kam plot miq të cilët mund t’i cilësoj si heronj pasi punojnë me dinjitet dhe ndërtojnë çdo ditë me djersë të ardhmen e tyre në Shqiperi. Kështu që kur degjoj shqiptarët – vizitorë të hedhin vrer apo t’i fusin të gjithë në një thes, trishtohem dhe dua t’i them :
Nuk është një pasaportë jo shqiptare që të bën ty më të mirë se atdhetarët e tu, ata që kanë vendosur të jetojnë në Shqipëri. Duke fyer vendin tend dhe ata që jetojnë ti fyen veten në rradhë të parë. Mos harro se një pemë pa rrenjë është jetëshkurtër.”/revistawho.com
